O książce: 2005 / Pod koniec lat 90. książka ta, słusznie nazwana przez niemieckiego krytyka sztuki „oszałamiającą deklaracją miłości”, zdobyła całą masę literackich nagrody (w tym Nagrodę Państwową Federacji Rosyjskiej). Akcja powieści „Khurramabad” (której pierwowzorem jest prawdziwe Duszanbe) toczy się na przestrzeni ponad pół wieku – od końca lat dwudziestych, kiedy Rosjanie przenieśli się do Centralnego Azja podążała za reżimem sowieckim do dnia dzisiejszego, kiedy to jeszcze bardziej masowo wycofali się z powrotem do Rosji. Rozłam imperium i chaos wojny domowej zmusiły ich do ucieczki, pozostawiając za sobą wszystko, co zostało stworzone i zdobyte przez Rosję praca kilku pokoleń. Zarysowane w powieści indywidualne losy układają się w barwny obraz, bez którego idea życia nie tylko w Tadżykistanie, ale i współczesnej Rosji byłaby niepełna, i potwierdzają prostą tezę, że cierpienie, oddanie, miłość i nadzieja nie mają tożsamości narodowej Khurramabad: miasto, które nie istnieje? A może wręcz przeciwnie, wszyscy spacerujemy po jego ulicach? Miasto spokoju i szczęścia - lub miasto okrucieństwa i melancholii?